Yaptıklarından ve yapamadıklarından duyduğun pişmanlıktır annelik..Keşkelerle büyüttüğün çocuklarındır sen. ’Sen’i görürüsün onlarda, kızgınlık,mutluluk,pişmanlık hallerini..Kimi zaman onlar gibi olursun,kimi zaman aslında çoktan büyümüş olduğunu hatırlarsın..
Birkaç cümleye sığmaz ‘annelik’duygusu.. Annenle ve çocuklarınla yaşadığın anlar ve anılar öğretir sana bu duyguyu.
Benim annem çalışan, ama bize zaman ayıran bir anneydi.Benimle oynadığını hatırlıyorum. Evin içinde ip atlardık mesela, ta ki alt komşumuzdan uyarı sesleri gelinceye dek.Yaşar amca bağırırdı kardeşimle bana ,gürültünün annemden gelebileceğine ihtimal vermediğinden. Papatyalar dan taç yapardı annem bana, gelincik lerle ‘gelin mi damat mı’ oynardık.Çocukken de arkadaşlarımdan biriydi,büyüdüğümde de.Her sabah bıkıp usanmadan gece boyu gördüğüm rüyaları dinlerdi,her akşam da tüm gün yaptıklarımı,işyerinde yaşadıklarımı…
Sadece bir annenin düşünebileceği,belki de başka kimsenin aklına gelmeyecek çözümler bulurdu. Bunların en çarpıcısını ikizlere hamileyken yaşadım.
Berbat bir ilk 4 ay geçiriyordum. Tekil gebeliklere kıyasla her şeyin olduğu gibi aşermenin de boyutu 2 katı aşmıştı. Hiçbir şey yiyemiyordum,serumla besleniyordum ve yemek kokularından tiksiniyordum.Annem bana destek olmaya gelmişti.Sonuçta 4 yaşındaki kızımın ve eşimin yemek yemesi ,diğer yandan da bana hiçbir şekilde koku gelmemesi gerekiyordu. Annem mutfak kapısının altını kapatmış hatta anahtar deliğini! bile tıkamıştı.Yani kokunun çıkıp bana ulaşabileceği her delik tıkalıydı.Söyler misiniz böyle bir çözüm başka kimin aklına gelebilir ki?Anahtar deliği bile…!!
Çok şey öğrendim annemden,anneliği de pek tabi. Şimdi ‘ne iş yapıyorsun’diye soranlara ‘iyi bir anne olmaya çalışıyorum’diyorum.İyi bir anne olmak,gelecek için iyi anneler,iyi babalar yetiştirmek demektir.
İyi toplum demektir.Mutsuzsanız,önce kendi kendinizi iyileştirin ki çocuklarınız mutlu olsun.Büyüdüklerinde bizleri,annelerini,tatlı tebessümlerle,sıcak duygularla ve paylaşımlarla hatırlayabiliyorlarsa başarmışız demektir.